Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie o to, kto tworzy treści wypełniające serwisy Web 2.0. Uważano, że powstanie tych serwisów, podobnie jak samego internetu, pozwoli „zwykłym ludziom” wcielić się w rolę masowego nadawcy. Sądzono, że będą oni z tej możliwości powszechnie korzystać, serwisy te będą więc wypełniane treścią przez amatorów. Początkowo wydawało się jednak, że oczekiwania te nie zostaną spełnione. Szacowano, że tylko 10% użytkowników umieszcza w internecie swoje treści, w tym 1% regularnie, a 9% okazjonalnie, pozostali są zaś biernymi odbiorcami. Serwisy Web 2.0 były natomiast wypełniane treścią w dużej mierze przez podmioty profesjonalne, które mogły wypowiadać się również w mediach masowych. Obecnie, gdy serwisy Web 2.0, a szczególnie media społecznościowe, mają coraz więcej użytkowników, zarysowane wyżej kwestie wymagają ponownego przeanalizowania. Koncepcja i metody badań: na podstawie dostępnych danych oraz wyników badań własnych, przeprowadzonych przy użyciu ankiety wśród 500 użytkowników internetu, sformułowane zostały następujące wnioski: (1) treści w serwisach Web 2.0 są tworzone głównie przez amatorów, w mniejszym stopniu przez aktorów profesjonalnych; (2) większość użytkowników tworzy treści w serwisach Web 2.0, a zwłaszcza w serwisach społecznościowych; (3) najbardziej pracochłonne i ambitne formy aktywności twórczej są udziałem niewielkiego odsetka internautów. Wnioski te stanowią oryginalny wkład do wiedzy na temat autorstwa treści w tych cieszących się obecnie ogromną popularnością serwisach.

Zasada odmiennego traktowania wypowiedzi stanowiących twierdzenia o faktach (statements of fact) oraz sądów wartościujących (value judgements) należy do jednej z najwcześniej sformułowanych w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu odnoszącym się do art. 10 konwencji europejskiej. Wartość poznawcza: mimo to problematyka dotycząca tej zasady była dotąd niezwykle rzadko podejmowana w literaturze przedmiotu. Niniejsza publikacja ma wypełnić tę lukę. Śledząc poglądy Trybunału, można dostrzec ewolucję poglądów tego organu w kwestii znaczenia zasady, o której mowa, i sposobu jej realizacji. Główną tezą niniejszego artykułu jest dający się zauważyć stopniowy spadek wagi rozważanego podziału na rzecz podejścia akcentującego dobrą wiarę i staranność autora wypowiedzi. Metody badań: w celu weryfikacji tej tezy poddano analizie kilkadziesiąt orzeczeń Trybunału, w których najobszerniej i najbardziej wnikliwie rozważany był status spornych wypowiedzi oraz konsekwencje przyjmowanej kwalifikacji. Wnioski: wydaje się, że przyczyn stwierdzonej zmiany linii orzeczniczej należy upatrywać w niemożności sformułowania dostatecznie precyzyjnego (a więc pozbawionego uznaniowości) kryterium wspomnianej klasyfikacji.

Celem artykułu jest określenie wpływu mediów na kształtowanie struktury partycypacji politycznej w serwisie Twitter, która przybiera formę obserwowania przez użytkowników profili wybranych polityków. Koncepcja i metody badań: głównym założeniem analizy jest uwydatnienie bipolarności procesów komunikacyjnych, będących jednocześnie odbiciem interakcji społecznych i politycznych w Polsce, oraz przedstawienie określonej koncepcji analitycznej, pozwalającej wskazać pozycję mediów w kształtowaniu i przenoszeniu aktywności użytkowników. Proces badawczy polegał na dwupoziomowej analizie. Na poziomie pierwszym skupiała się ona na określeniu rangi mediów informacyjnych oraz ich roli i pozycji w strukturze sieci tworzonej przez odbiorców. Na poziomie drugim prowadziła zaś do stworzenia modelu klasyfikatora binarnego oraz oszacowania jego możliwości predykcyjnych w odniesieniu do mediów i wybranych polityków. Stworzona koncepcja analityczna opiera się głównie na danych ilościowych, a w ich pozyskaniu, obróbce i analizie wykorzystano język programowania R oraz protokół Twitter REST API, umożliwiający dostęp do publicznych danych. W ramach projektu przeanalizowano struktury relacji charakterystyczne dla 8 366 926 użytkowników. Wyniki i wnioski: badania uwydatniły podział opinii publicznej widoczny w sieciach komunikacji tworzonych przez użytkowników. Przeprowadzona analiza wykazała siłę poszczególnych mediów, które mogą wpływać na decyzje publiczności o obserwacji danego polityka w przestrzeni serwisu Twitter. Eksploracja unikalnych sieci relacji użytkowników, oparta na statystycznej analizie korelacji oraz regresji binominalnej, potwierdziła tendencję użytkowników obserwujących media uznane za konserwatywne lub prawicowe oraz lewicowe lub centrowe do obserwowania odpowiednio profilu Andrzeja Dudy lub Rafała Trzaskowskiego. W ramach przeprowadzonych badań oszacowano również siłę predykcyjną stworzonego modelu. Oryginalność i wartość poznawcza: projekt, którego wyniki prezentowane są w niniejszym artykule, stanowi wstęp do badań nad tworzeniem struktur komunikacyjnych w serwisie Twitter. Wykorzystanie większości liczących się polskich mediów dostarcza wiedzy nie tylko na temat rangi poszczególnych nadawców i wydawców mogących mieć wpływ na wybory podejmowane przez użytkowników, ale również prezentuje niewykorzystaną dotychczas koncepcję modelu klasyfikatora binarnego w określaniu sieci relacji medialno-politycznych w polskiej wersji serwisu Twitter.

publikacja w numerze marcowym

publikacja w numerze marcowym

publikacja w numerze marcowym